چرا نوازندگی من دلنشین نیست؟!

چرا نوازندگی من دلنشین نیست؟!
این یک سوال بسیار رایج در بین هنرجویان مبتدیه و هرچند عوامل مختلفی در این موضوع دخیل هستند ولی اصلی ترین پاسخش رو با ذکر یک مثال بهتر میشه درک کرد:
فرض کنید شما دو ساختمان رو می بینید، یکی نیمه کاره و دیگری تکمیل شده؛ ظاهر کدام یک بیشتر نظر شما رو جلب میکنه؟!
طبیعتا ساختمان تکمیل شده؛ در واقع هر ساختمان دو بخش اساسی داره، یکی اسکلت و شالوده ی اصلی ساختمان و دوم نمای آن و طبیعتا هیچ ساختمانی بدون نماکاری ظاهر زیبا و دلنشینی نخواهد داشت. موسیقی هم مثل اون ساختمان یک اسکلت اصلی داره که همون نت هاییه که شما در جلد اول و دوم کتاب “بهار کمانچه” یاد می گیرید و یک نما که درواقع همان تزیینات نت هاست که در جلد سوم و چهارم کتاب “بهار کمانچه” با اونها آشنا شده و در دوره ی ردیف نوازی به صورت کامل و پخته تر این تزئینات رو اجرا خواهید نمود. معمولا بیشتر هنرجویان پس از گذشت چند ماه از دوره ردیف، نوازندگی دلنشین تری رو تجربه خواهند کرد و در اصطلاح دارای پنجه های شیرینی خواهند شد(به این امر شیرین نوازی هم گفته میشه).
متاسفانه اغلب مدرس های امروزی به راحتی از کنار آموزش به ترتیب مراحل بالا عبور نموده و تنها نواختن ساده ی نت را به هنرجویان یاد میدهند.

برچسب ها:
نوازندگی دلنشین، شیرین نوازی، چرا ساز زدنم دلنشین نیست، چرا از ساز زدنم لذت نمیبرم