آیا متدهای آموزش کلاسیک میتوانند در ژوست نواختن هنرجویان مؤثر باشند؟!
در ابتدای آموزش سازهای کمانچه و ویلن، چهار وضعیت اصلی جاگذاری انگشتان بر روی دسته ی ساز آموزش داده میشود که یادگیری هر وضعیت نیازمند تمرین فراوان و همچنین زمان کافی برای جا افتادن هر وضعیت برای انگشتان هنرجو میباشد. درواقع باید به هنرجو فرصت داده شود تا با تمرین و تکرار حرکت انگشتان در یک وضعیت، بتواند جایگاه صحیح قرار گرفتن انگشتان بر روی ساز را فرا گرفته و به آن عادت نماید و سپس سراغ گرفتن وضعیت جدید رفته و جایگاه قرار گرفتن انگشتان را در وضعیت جدید تمرین نماید.
در اغلب متدهای آموزشی کلاسیک این چهار وضعیت اصلی در همان مراحل اولیه آموزش به صورت فشرده توضیح داده شده و هنرجو برای یادگیری هر وضعیت فشار بسیار زیادی را متحمل میگردد و اگر تمرین کافی نیز نداشته و انگشتان به توانایی لازم برای تغییر هر وضعیت نرسند موجب فالش نواختن هنرجویان و مشکلات بعدی آموزشی میگردد.
در متد آموزشی جدید “بهار کمانچه” هنرجو فرصت کافی برای یادگیری هر وضعیت را داشته و بنابراین توانایی لازم را برای ژوست نواختن به راحتی به دست آورده و ادامه ی روند آموزش برای وی نیز بسیار راحت و آسان میگردد.
دیدگاهتان را بنویسید