درباره صداهاى تو دماغى درک هاى نادرست بسیارى وجود دارد . برخى از مردم تصور میکنند که هوا وقتی بیش از حد از گلو بیرون مى آید به بینى راه یافته و آنجا انعکاس یافته و نتیجتاً به صداها حالت تو دماغى مى دهد . این حرف تا اندازه اى درست است. وقتى صدایتان را بلند مى کنید فرض میشود که مقدارى هوا به سقف دهانتان هدایت میشود و مقدارى هم هوا به قسمت نرم سق یا کام(همان سقف) دهان به محوطه سینوس مى رود . حالا یک درس آناتومى(نوک زبان خود را پشت دندانهاى جلو بگذارید و سپس آن را از جلو به عقب در سقف دهان حرکت دهید . قسمت سفتى که در جلو احساس میکنید سق سفت و قسمت نرمى که به سوى گلو حس میکنید سق نرم است.) برخى از صداهاى تو دماغى وقتى ایجاد میشود که صحبت کننده ته گلوى خود را سفت میکند و مانع از خروج آزاد هوا از دهان میشود؛ وقتى راه آزاد بسته شد مقدارى هوا از راه غیر طبیعى به محوطه بینى هدایت میشود و باعث میشود صداى تو دماغى زیر نسبتاً خشن مشابه صدایى که جرى لوئیس در نقش پروفسور خل و چل از خود در مى آورد ایجاد شود. وقتى بینى خود را مى گیرید و مانع ورود هوا به بینى میشوید، هوایى که از خروجش مانع میشوید قابل توجه نیست که روى صدا اثر بگذارد فقط ممکن است صدا کمى گرفته احساس شود. اگر تغییر شدیدى در صدا ملاحظه کردید، مسلم است که شما هواى بیش از اندازه به محوطه بینى میفرستید.
منبع: کتاب (صداى خود را آزاد کنید)
نویسنده: راجر لاو (بزرگترین استاد و مربى آواز و صدا سازى دنیا)
مترجم: سیروس نویدان
asoa.ir
دیدگاهتان را بنویسید