یکی از قدیمی‌ترین سازهای ایران تنبور میباشد که ببشتر جنبهٔ عرفانی و مقامی دارد.
این ساز بزرگتر از سه‌تار و در قدیم به دوتار معروف بوده و در مناطق لک نشین به آن تمیره هم می‌گویند.
تنبور دسته ای بلند و کاسه‌ای گلابی شکل دارد و معمولاً از چوب توت ساخته می‌شود. کاسه آن به دو صورت یک تکه و ترکه‌ای(چند تکه) است که به تقلید از کاسه سه تار در دهه‌های اخیر ساخته شده است.
طول این ساز در بین ۷۰ تا ۸۰ سانتیمتر و دارای سه سیم است، یکی واخوان و دو سیم اصلی.
این ساز دارای چهارده پرده(دستان) و فاقد ربع پرده میباشد و در نواختن آن دو نوع کوک رایج است. تنبور را با چهار انگشت دست راست و بدون استفاده از مضراب مصنوعی می‌نوازند و تکنیک‌های دست چپ آن شبیه دیگر سازهای زهی دسته دار مانند تار و سه تار است. وسعت صدای تنبور یک اکتاو و نیم الی یک پرده است.
ساز تنبور در مناطق یارسان‌نشین دارای تقدسی خاص است، به طوری که نوازندگان قبل از شروع و در خاتمه دستانش را می‌بوسند.
asoa.ir
دیدگاهتان را بنویسید